Σεβίλλη: Ο Πρώτος Φάρος του Ελληνο -Αραβικού πολιτισμού στην Δυτική Ευρώπη
Σεβίλλη: Ο Πρώτος Φάρος του Ελληνο -Αραβικού πολιτισμού στην Δυτική Ευρώπη
Η Σεβίλλη είναι η πρώτη πρωτεύουσα κράτους της Δυτικής Ευρώπης, στην οποία οι τέχνες και τα αραβικά γράμματα βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να ριζώσουν και να αναπτυχθούν. Προτού καν να υπάρξει μια ανάλογη προσπάθεια σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, οι Άραβες στην Σεβίλλη ίδρυσαν πανεπιστήμιο, στο οποίο οι γνώσεις της τότε εποχής συγκεντρώθηκαν, ταξινομήθηκαν και διδάχθηκαν από πεφωτισμένα αραβικά πνεύματα.
Με τούτη την θαυμαστή δραστηριότητα κατάφεραν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι να αναμίξουν και να μεταφέρουν το ελληνοαραβικό πνεύμα από την Ανατολή στην Δυτική Ευρώπη. Και ένα πρώτο δείγμα πνευματικής συνέχειας μέσα στο χρόνο έχουμε την δημιουργία, γύρω στα 900μ.Χ., της πρώτης μεγάλης Νεοπλατωνικής Σχολής, να ακολουθεί τα διδάγματα του μεγάλου Εμπεδοκλή. Έτσι, στην Σεβίλλη τον 8ο αιώνα διδάχθηκαν για πρώτη φορά τα περί του Εμπεδοκλή, αλλά και στην Κόρδοβα, που δίδασκε ο Άραβας Ιμπν Μεσάρρα. Εξ’ άλλου διάφορες επιστήμες και τέχνες, όπως: η Χημεία, η Φυσική, η Αστρονομία, τα Μαθηματικά σαν θεωρία και η Ιατρική άρχισαν να διαδίδονται από την Σεβίλλη στις ισπανικές και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Η Σεβίλλη θεωρήθηκε από τους Άραβες ως μια ασήμαντη ρωμαϊκή πολιτεία, αλλά ως το 1248μ.Χ. που αρχίζει η πτώση της σε χριστιανικά χέρια, είχε εξελιχθεί σε μεγάλο εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο στο οποίο άνθισε η ελληνο-αραβική σκέψη και η πνευματική πρόοδος. Η άνθιση αυτή ήταν πρωτοφανής για τον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και ιδιαίτερης σημασίας για την ιστορία της Δυτικής Ευρώπης κατά τον Μεσαίωνα ,αλλά κυρίως αποτέλεσε πηγή για την Αναγέννηση.
Ιδιάζουσα και πολυτάλαντη φυσιογνωμία υπήρξε ο Αββερόης (1126-1198), (IBN RUSHD - υιός σωφροσύνης). Άραβας ιατροδικαστής και φιλόσοφος της Κόρδοβας, που ανακεφαλαίωσε το κράμα της ελληνο-αραβικής φιλοσοφίας, κυρίως τον αριστοτελισμό. Ήταν θεολόγος, γιατρός και νομολόγος αλλά κυρίως φανατικός αριστοτελιστής στον οποίον αποδίδεται, όχι μόνο η πλήρη διάσωση του αριστοτελικού θησαυρού, αλλά και η σωστή ερμηνεία του αριστοτελικού κειμένου μαζί με την διάδοση της αριστοτελικής διδαχής στην Δυτική Ευρώπη, ώστε ο DANTE να πει: “AVVEROIS CHE I GRAND COMENTO FEC”, CANTO IV. Ο Αββερόης τοποθέτησε το θεμέλιο λίθο της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας μετά την μετάφραση των έργων του στα λατινικά. Βέβαια αναρίθμητοι Άραβες ιστορικοί, επιστήμονες και λόγιοι άφησαν στην Ισπανία ανεξάντλητο θησαυρό, με αποτέλεσμα στη βιβλιοθήκη της ESCORIAL της Ισπανίας να υπάρχουν μέχρι σήμερα πάπυροι και περγαμηνές των Αράβων που αποτέλεσαν πολύτιμη πηγή για την ανάπτυξη των μεσογειακών γραμμάτων.
Στις αραβικές πηγές της Ισπανίας ενδιαφέρθηκαν με ζήλο για τα βιβλία του Διοσκουρίδη (φυτολογία), του Ισπανού PAULUS OROSIUS (HISTORIA ADVERSUS PAGANOS ), ο οποίος κατέγραψε την Ιστορία μέχρι την εποχή του Θεοδοσίου Β΄ και έζησε την εποχή του Ονωρίου και του Σωφρονίου (ST. JEROME : χρονικά μέχρι το 420μ.Χ.). Επειδή δεν υπήρχαν στην Ισπανία μέχρι τότε λόγιοι μεταφραστές από τα ελληνικά, ο Χαλίφης NASSIR παρακάλεσε τον Ρωμανό να στείλει στην Κόρδοβα βυζαντινό μεταφραστή. Έτσι ο μοναχός Νικόλαος έφθασε στην Ισπανία και μετέφρασε τον Διοσκουρίδη από τα ελληνικά στα λατινικά. Ήταν πρόσφορη στην Ισπανία η λατινοαραβική μετάφραση.
Με αυτόν τον τρόπο η ανατολική μετάφραση (της Βαγδάτης) του Διοσκουρίδη και άλλων διορθώθηκε άλλη μια φορά στην Ισπανία, διαφορετικά δεν εξηγείται η άριστη κατανόηση του αριστοτελικού κειμένου από τον IBN RUSHD (ΑΒΒΕΡΟΗ 1126μ.Χ.) της Κόρδοβας. Καθώς και το γεγονός ότι ο IBN KHALDUN κατόρθωσε να διορθώσει προγενέστερα ιστορικά συγγράμματα.
Ως επακόλουθο λοιπόν της ελληνολατινοαραβικής αυτής κινήσεως εμφανίστηκε στην αραβική Ισπανία το κίνημα της αραβολατινικής μετάφρασης του ελληνοαραβικού θησαυρού. Ο Πάπας SILVESTER (999-1003μ.Χ.) ίσως ήταν ο πρώτος που μετέφρασε τους αραβικούς αριθμούς. Ο GERAR OF TIVOLI, o LEONARDO FIBONACCI, o ADLER OF BATH και πολλοί άλλοι Λατίνοι και Ευρωπαίοι άρχισαν από τον 11ο αι. να μεταφράζουν τον ελληνοαραβικό θησαυρό από το αραβικό κείμενο. Μέχρι σήμερα Έλληνες Ακαδημαϊκοί ενδιαφέρονται να γεφυρώσουν χάσματα που δημιουργήθηκαν στα αρχαία ελληνικά κείμενα από τα αραβικά των πρώτων επτά αιώνων του ισλαμισμού
Ο NATHANIEL SMITH υποστηρίζει ότι τα καλύτερα αραβικά έργα και βιβλία που στηρίζονταν στην ελληνική φιλοσοφία βρίσκονταν στην Ισπανία την εποχή εκείνη. Ο λόγος δε που δεν γνώρισε η Δύση τον ΙΒΝ ΚΗΑLDUN και άλλους άραβες φιλοσόφους, δια μέσω της Ισπανίας, ήταν ότι ο Καρδινάλιος Κεσσιμίνης διέταξε να καούν όλα τα αραβικά βιβλία το 1499 στην πλατεία της Γρανάδας. Σύμφωνα με τον αμερικανό καθηγητή, κάηκαν περίπου ένα εκατομμύριο σπάνια βιβλία, ενώ σύμφωνα με άλλους ιστορικούς κάηκαν μόνο 80.000. Από τη καταστροφή αυτή διεσώθησαν μόνον 261 βιβλία τα οποία φυλάσσονται στην βιβλιοθήκη της ESCORIAL της Ισπανίας.
Επομένως μπορεί να διαπιστωθεί αναμφισβήτητα ότι η Σεβίλλη αποτέλεσε τον πρώτο φάρο του Ελληνοαραβικού Πολιτισμού στην Δ. Ευρώπη.
Επίσης στην Σικελία, όταν ανακηρύχθηκε το αραβικό πριγκηπάτο των Αλγαβητών στις αρχές του 9ου αι. και επεκτάθηκε στην Ιταλία η αραβική διοίκηση, ο ελληνοαραβικός θησαυρός άνθισε και συνεχίστηκε ζωντανός στην Σικελία μετά την νορμανδική κυριαρχία. Αραβικές πηγές αναφέρουν τον FREDERICK II (1215-50) που ευδοκίμησε στις αραβικές γνώσεις. Υπήρχαν και μεταφραστές Άραβες και Λατίνοι, που μετέφρασαν τα ισλαμικά γράμματα διαφόρων επιστημών, ένας εκ των οποίων ήταν ο MICHAEL SCOT, μεταξύ των ετών 1220-1236μ.Χ.