Διάλογος μεταξύ των Αριστοτέλη, Ιμπν Χαλντούν & Δρ. Αμιν Εζελντίν στην Ελληνική & Αραβο-Ισλαμικη Φιλοσοφια 

Κατα την άποψη του Ιμπν Χαλντούν, η Άριστη Πολιτεία στηρίζεται στην ευτυχία των πολιτών και τις τέλειες άρετες του συνόλου. Αυτό συμβαίνει όταν ο κυβερνήτης της πολιτείας είναι ενάρετος. Αυτη η άριστη πολιτεία εμφανίζεται και ως ψυχικη κατασταση των ανθρώπων, ως ιδιότητα, οταν οι άνθρωποι ζουν με ηθικές αρχές.

Αντίθετη της Άριστης Πολιτείας, είναι η πολιτεία που ζει με την αμάθεια (Gahiliya). Στην πολιτεία αυτη εμφανίζεται το υπερβολικό κυνήγι του πλούτου, η πονηριά, η κακία, η εχθρότητα. Οι άνθρωποι μοιάζουν με λιοντάρια που τρώγονται μεταξύ τους.

Η αξιοπρέπεια είναι απαραίτητο στοιχείο της άριστης πολιτείας. Ο μονάρχης πρέπει να στηρίζεται στο δίκαιο, να αντιμετωπίζει δίκαια τον λαό του και να είναι ενάρετος.

حوار في الفلسفة اليونانية في الفكر العربي و الأسلامي 

ارسطو - ابن خلدون - د.أمين عزالدين

Encounter between Aristotle, Ibn Khaldun & Dr. Amin Ezeldin in the field of Greek & Arab-Islamic Philosophy

According to Ibn Khaldun, the Ideal State is based upon the citizens' happiness & the virtues of the mass. That happens when the governor of state is virtuous. This ideal state appears also as the mental state of people, as a capacity, when people live with moral principles.

In contrary to the Ideal State, is the state which lives through ignorance. In this state, excessive wealth hunting, cunning, malice, enmity surface. People are getting similar to lions eating each other.

Dignity is an essential element of the Ideal State. The monarch has to rely on Justice, to be fair to people & virtuous. 

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Με την ίδρυση των βιβλιοπωλείων στην Αθήνα το αρχαίο ελληνικό θέατρο ξεκινά να κατακτά και άλλες αγορές από εκείνης της Αθήνας.

Ο τύραννος Πεισίστρατος ήταν ο πρώτος που ίδρυσε τα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα . Αργότερα ο Πολύκρατος ίδρυσε την μεγαλύτερη αποθήκη για εμπόριο βιβλίων στη Σάμο . Σιγά σιγά, τα βιβλιοπωλεία γέμισαν θεατρικά έργα κυρίως στην εποχή του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Έτσι αργότερα το αρχαίο ελληνικό θέατρο εμφανίζεται στην Ρώμη , Σικελία αλλά και στην Κύπρο.

Ιδιαίτερα στην Αλεξάνδρεια το αρχαίο ελληνικό θέατρο έγινε μάθημα στα σχολεία της πόλης μέχρι και το 50 π.Χ την εποχή της τελευταίας βασίλισσας της Αιγύπτου τη Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα.

Με την είσοδο της Ρώμης στην Αλεξάνδρεια άρχισε να εμφανίζεται δυναμικά το αρχαίο θέατρο και στην Ευρώπη . Η Αλεξάνδρεια κέντρο πολιτισμού εκείνη την εποχή φωτίζει με το ελληνικό φως τα σκοτάδια της Ευρώπης για να περάσει επιτέλους η Ευρώπη στην εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού.

Η ευρωπαϊκή λογοτεχνία και το ευρωπαϊκό θέατρο προσπάθησε να συνδυάσει το αρχαίο ελληνικό κλασικό θέατρο με την χριστιανική σκέψη.

Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια μεταφράστηκαν στα Γερμανικά , Αγγλικά και Γαλλικά όπως επίσης και τα περισσότερα έργα του Αισχύλου , Σοφοκλή και Ευριπίδη . Η αρχαία τραγωδία και κωμωδία άρχισε να διδάσκεται σε σχολεία του Δυτικού κόσμου σαν κομμάτι της ανθρωπιστικής εκπαίδευσης στην αρχαία και νεοελληνική γλώσσα . Τα έργα των μεγάλων Δραματουργών ευρίσκονται στο ρεπερτόριο των ευρωπαϊκών θεάτρων .

Η διαχρονικότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων που αναδεικνύονται μέσα από την αρχαία ελληνική τραγωδία , το άγχος οι εσωτερικές ανθρώπινες συγκρούσεις επηρέασαν τις επιστήμες ( εμφάνιση της επιστήμης της ψυχανάλυσης ) και τις τέχνες .

Το θέατρο δεν αποτελεί εξαίρεση . Οι Γκάιτε – Ανουιγ – Χελντελιν – Ρακίνας – Κοκτω – Σαίξπηρ ξαναγράφουν τους αρχαίους μύθους βασιζόμενοι στην δομή της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας .

Δε θα ήταν υπερβολή λοιπόν να ισχυριστούμε ότι το αρχαίο ελληνικό θέατρο αποτέλεσε την βασική πηγή δημιουργίας μιας ανθρώπινης και παγκόσμιας κουλτούρας . 

TA ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Η αρχαία ελληνική τραγωδία έχει δύο σταθερές.

Η πρώτη της σταθερή είναι ο Μύθος της – με όλη την περιεκτικότητα της αρχέτυπης πλοκής – και με όλη την ιδεολογική ή απλή επέμβαση που κάνει ο τραγικός αλλοιώνοντας αυτό που ο μύθος κρατάει σταθερό και παραδοσιακό.

Ο μύθος λοιπόν με την σημαντικότητα του – την προύπάρχουσα και την προκύπτουσα στα χέρια του τραγικού – είναι ένα ιερό δεδομένο της Τραγωδίας.

Η δεύτερη σταθερή είναι η Γλώσσα της – με όλη την περιεκτικότητα και την σημαντικότητα που έχουν οι λέξεις αυτές καθ’αυτές γενικά – και με όσα η δυνατότητα της γλώσσας οργανώνει, πλουτίζει και αναδύει σε έκφραση και ποίηση.

Η γλώσσα λοιπόν είναι το άλλο ιερό δεδομένο της τραγωδίας.

ΜΥΘΟΣ

(Βασικές Πηγές)

Οι Βασιλικοί Οίκοι. Πολλοί μύθοι αναφέρονται στην ίδρυση και ανάπτυξη των μεγάλων βασιλικών οίκων της Θήβας, του Άργους, της Κρήτης.

Τα Ομηρικά Έπη. Θέματα από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. 

Οι μύθοι των θεών-ανθρώπων. Πολλοί μύθοι αναφέρονται στην θεά Δήμητρα, την κόρη της Περσεφόνη, στον θεό των θεών στον Δία, καθώς επίσης οι μύθοι του Διονύσου, του Απόλλωνα κ.λ.π.

Οι περισσότερες εορταστικές εκδηλώσεις οι οποίες στην αρχαία Ελλάδα είχαν θρησκευτική μορφή και αναφέρονται κυρίως στην λατρεία του Διονύσου.

Άλλες Πηγές

Υπάρχουν και άλλες πηγές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως προς τη θεματουργία στην αρχαία ελληνική τραγωδία, όπως:

1. Κύπρος

2. Αιθιοπία

3. Δαναΐδες

4. Μύθοι του Ηρακλή

5. Ο Πόλεμος της Τροίας

6. Ο πιο όμορφος μύθος που ζωντανεύει μέχρι σήμερα, που ακτινοβολεί και στην ξένη λογοτεχνία, ο Μύθος του Προμηθέα.

ΓΛΩΣΣΑ

Χωρίς αμφιβολία η γλώσσα αποτελεί τον δεύτερο σημαντικό παράγοντα όσον αφορά στην ανάπτυξη του αρχαίου ελληνικού θεάτρου.

Διαπιστώνουμε από τους παπύρους και τα αρχαία ελληνικά κείμενα ότι η πρώτη γλώσσα στην Ελλάδα αποτελείται από 87 σύμβολα που περιέχουν σύμφωνα και φωνήεντα. Παρομοιάζει με το σύστημα της συντετμημένης γραφής. Αργότερα τα Φοινικικά γράμματα αποτέλεσαν τα θεμέλια της ελληνικής γλώσσας αλλά και της λατινικής. Οι Έλληνες όμως ανέπτυξαν περισσότερο την γλώσσα αυτή πριν από τον 8ο αιώνα π.Χ. Γι’αυτό και τα Ομηρικά έπη, η γλώσσα δηλαδή που χρησιμοποίησε ο Ομηρος αποτελούν την πρώτη γλωσσική πηγή του αρχαίου ελληνικού θεάτρου.

Παρ’όλα αυτά έχει διαπιστωθεί η ύπαρξη αρχαίων ελληνικών κειμένων καθώς και λογοτεχνικών πριν από το 1600 π.Χ. έως το 1200 π.Χ. Η γλώσσα αυτή ανακαλύφθηκε επάνω στα πήλινα αγγεία στο ναό της Κνωσού.

Επίσης, οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί στηρίχθηκαν και σε ομαδικά τραγούδια και ποιήματα που αποτελούνταν από στροφές, όπως τα ποιήματα του Συμεωνίδη και του Πινδάρου. Αν και ο Συμεωνίδης θεωρείται σπουδαιότερος ποιητής από τον Πίνδαρο, εν τούτοις, ο τελευταίος επικράτησε περισσότερο έξω από τα σύνορα της Ελλάδας ιδιαιτέρως στην Ρώμη, Αλεξάνδρεια, Σικελία και Κύπρο.

Ο Πίνδαρος γεννήθηκε το 522 π.Χ. στην Θήβα. Καταγόταν από μια αριστοκρατική οικογένεια στην Βοιωτία. Έμαθε ποίηση και λογοτεχνία στην Αθήνα και έμεινε πιστός στο θεό Απόλλωνα και στους άλλους τοπικούς θεούς της Βοιωτίας. Θεωρούνταν πάντοτε μεγάλος κρίκος του αρχαίου ελληνικού θεάτρου και της ελληνικής ποίησης με το εξωτερικό και αναγνωρίστηκε ως ο μεγαλυτερος ποιητής όλων των εποχών.

Στα ποιήματά του αναδεικνύεται η ανθρώπινη τρυφερότητα αλλά και η ανθρώπινη αδυναμία μπροστά στη δύναμη και τη δόξα των θεών.

ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ – ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Προέλευση – Γένεση

Το δράμα είναι μια σύνθετη ποιητική δημιουργία που αποτέλεσε την ύψιστη πνευματική έκφραση των κλασσικών χρόνων. Δεν επρόκειτο για μια απλή απαγγελία αλλά για παράσταση ενός συγκλονιστικού γεγονότος που εξελισσόταν σαν ζωντανή πραγματικότητα μπροστά στους θεατές.

Προήλθε από τους θρησκευτικούς μύθους και συνδέθηκε εξ’αρχής με την λαμπρότερη εορτή του Διονύσου (θεός του κρασιού), τα Μεγάλα Διονύσια, που είχαν κυρίαρχη θέση στο αθηναϊκό εορτολόγιο.

Κατά τις τελετές του Διονύσου, οι οπαδοί του λάτρευαν το θεό σε κατάσταση ιερής μανίας, άφθονης οινοποσίας, πολλών αστεϊσμών και έξαλου ενθουσιασμού, Ουσιώδες γνώρισμα των λατρευτικών τους εκδηλώσεων ήταν η έκσταση. Για την επιτυχία της έκστασης οι πιστοί μεταμφιέζονταν.

Σ’αυτές τις μεταμφιέσεις των εορτασμών του Διονύσου έχει την αφετηρία του το δράμα, γιατί και τα πρόσωπα του δράματος μεταμφιέζονταν για να υποδυθούν τους ήρωες του έργου.

Τα στάδια βέβαια της μετάβασης από τις θρησκευτικές τελετές στο δράμα, δεν είναι γνωστά.

Όταν, πάντως, ο Πεισίστρατος ίδρυσε στην Αθήνα ιερό προς τιμή του Διονύσου, και μετέφερε το ξύλινο άγαλμά του από τις Ελευθερές Βοιωτίας, οργανώθηκαν λαμπρές εορτές. Σ’ αυτόν τον χώρο (το σημερινό Διόνυσο) ο Θέσπις δίδαξε για πρώτη φορά δράμα, στα μέσα της 61ης Ολυμπιάδας, δηλαδή το 534 π.χ. Έκτοτε το δράμα σταδιακά τελειοποιήθηκε γιατί η εξέλιξή του, συνέπεσε με τον πλούτο και το μεγαλείο της Αθήνας. Τρία είναι τα είδη του δράματος: η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα.

ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Ο Αριστοτέλης συνδέει την τραγωδία με το διθύραμβο, χορικό άσμα, διονυσιακού χαρακτήρα. Το περιεχόμενό του ήταν στην αρχή σχετικό με τους μύθους του Διονύσου, αργότερα όμως και με άλλα μυθικά πρόσωπα ή ήρωες.

Σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, η τραγωδία είναι η απομίμηση μιας σοβαρής πράξης. Είναι η αναπαράσταση της πραγματικότητας, όχι όμως πιστή και δουλική αλλά ελεύθερη και δημιουργική. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της τραγωδίας είναι η δράση.

Σκοπός της τραγωδίας είναι να οδηγήσει τον θεατή μέσα από τον έλεο (συμπάθεια) και τον φόβο, στην κάθαρση. Οι θεατές συμμετέχουν λογικά και συναισθηματικά, γι’ αυτό και συμπάσχουν με τους ήρωες, οι οποίοι συνήθως συγκρούονται με την Μοίρα και συντρίβονται. Κατά την επικρατέστερη ερμηνεία, με την κάθαρση την οποία προκαλεί η τραγωδία ως έργο τέχνης, οι θεατές ανακουφίζονται και ηρεμούν ψυχικά γιατί διαπιστώνουν είτε την ηθική νίκη του τραγικού ήρωα ή την αποκατάσταση της ηθικής τάξης.

Γενικότερα, οι θεατές, καθώς ζουν έντονα τον ανθρώπινο μύθο, λυτρώνονται με την μαγεία της τέχνης και γίνονται ελεύθεροι και ανώτεροι άνθρωποι.

**************

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΡΑΓΙΚΟΙ

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Ο αρχαιότερος των τριών μεγάλων δραματουργών της Αθήνας, γεννήθηκε το 525 π.Χ. στην Ελευσίνα. Ο πατέρας του ήταν ευγενής γαιοκτήμονας και φρόντισε να λάβει ο νεαρός Αισχύλος την καλύτερη δυνατή παιδεία. Το 484 π.Χ. κερδίζει το πρώτο έπαθλο στους θεατρικούς αγώνες και ακολουθούν 12 ακόμη νίκες.

Οι τραγωδίες του Αισχύλου, σκοπό έχουν να κάνουν το θεατή : 1) να νοιώσει τις μεγάλες και αναλλοίωτες αξίες που διέπουν τη ζωή του ανθρώπου, 2) να αναγνωρίσει την ασημαντότητά του μπροστά στο υπερφυσικό και τον θάνατο αλλά και το μεγαλείο του, 3) να προσπαθεί να κρατεί τις ανθρώπινες πράξεις στα όρια του μέτρου, έτσι ώστε οι άνθρωποι να φυλάσσονται από την εκδικητική μανία των συνανθρώπων, των θεών και της φύσης, όταν τα παραβιάζουν. Ο άνθρωπος δεν υπάρχει στην αισχύλεια τραγωδία ως άτομο, αλλά ως στοιχείο της ανθρώπινης κοινωνίας, της κοινωνίας των θεών και τέλος της ίδιας της φύσης.

Ο Αισχύλος δικαιούται να θεωρείται ο πραγματικός δημιουργός της τραγωδίας, ως θεατρικού είδους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αισχύλος συμμετείχε στις παραστάσεις των δραμάτων του είτε ως υποκριτής – ηθοποιός, είτε ως μέλος του χορού.

Λέγεται ότι έγραψε γύρω στα 70 δράματα από τα οποία σώζονται μόνο τα εξής επτά : 1) Πέρσαι, 2) Προμηθέας Δεσμώτης, 3) Επτά επί Θήβαις, 4) Ικέτιδες και η τριλογία Ορέστεια, που αποτελείται από τις τραγωδίες : Αγαμέμνων, Χοηφόρος, Ευμενίδες.

Το 465 π.Χ., ο Αισχύλος χάνει το πρώτο βραβείο των δραματικών αγώνων από τον αντίπαλό του Σοφοκλή και φεύγει πικραμένος για την αυλή του βασιλιά Ιέρωνα των Συρακουσών.

Πεθαίνει το 465 π.Χ στην Γέλα της Σικελίας.

***************************

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Ο Σοφοκλής, γόνος αρχοντικής οικογένειας, γεννήθηκε το 497-6 π.Χ. στον Κολωνό, προάστιο της Αθήνας. Έλαβε επιμελημένη αγωγή και παιδεία στα γράμματα και τη μουσική.

Σε ηλικία 28 ετών πήρε μέρος για πρώτη φορά σε δραματικό αγώνα και νίκησε τον γηραιότερο τραγικό ποιητή Αισχύλο. Από αγάπη προς την πόλη του, αρνήθηκε τις προσκλήσεις σε βασιλικές αυλές, ανέλαβε δημόσια οικονομικά και πολιτικά αξιώματα, και διετέλεσε υποστράτηγος του Περικλή. Πέθανε το 406 π.Χ. σε ηλικία 90 ετών.

Η προσωπικότητα του Σοφοκλή φαίνεται πολύπλοκη. Ο σύγχρονος άνθρωπος δυσκολεύεται να τον καταλάβει. Ο Σοφοκλής ήταν βαθιά θεοσεβής, αλλά χωρίς υπερβολές και στενότητα πνεύματος. Στην σοφόκλεια τραγωδία, ο θεός έχει την δύναμη να ρυθμίζει την μοίρα των ανθρώπων, να τους καθοδηγεί και να τους προστατεύει. Ο άνθρωπος όμως, αφήνεται ελεύθερος να ζυγίσει τις ευθύνες του ενώπιον θεών και ανθρώπων, να κάνει τις επιλογές του και είναι έτοιμος να δεχτεί τις συνέπειες, όποιες κι αν είναι. Ευαίσθητος στα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, παρουσιάζει ήρωες που συγκλονίζονται από ισχυρά ηθικά διλήμματα και εσωτερικές συγκρούσεις.

Λέγεται ότι έγραψε συνολικά 130 έργα. Τα κυριότερα είναι τα εξής: 1) Αντιγόνη, 2) Ηλέκτρα, 3) Τραχίνιαι, 4) Οιδίπους Τύραννος, 5) Οιδίπους επί Κολωνό 6)Ανδρομάχη κ.λ.π.

Επίσης, υπάρχουν αποσπάσματα κι από ένα σατυρικό δράμα με τίτλο: Ιχνευταί .

Οι παραστάσεις των έργων του Σοφοκλή, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τον αναδεικνύουν αδιαφιλονίκητο διαμορφωτή της τραγωδίας.

******************

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Ο Ευριπίδης γεννήθηκε το 480 π.Χ. στην Σαλαμίνα. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με αρκετά μεγάλη περιουσία και πράγμα σπάνιο για την εποχή εκείνη, διέθετε μια εξαιρετικά πολύτιμη βιβλιοθήκη.

Εμφανίζεται ως δραματουργός σε εποχή σκληρού ανταγωνισμού στον χώρο αυτό. Ο Αισχύλος είχε μόλις πεθάνει μετά από μία συνεχή και επιτυχημένη σχέση με το κοινό επί 45 χρόνια. Ο Σοφοκλής έχει κιόλας 10ετή παρουσία στο θέατρο. Υπήρχε ακόμη πλήθος άλλων δραματουργών που τώρα είναι ξεχασμένοι γιατί δεν διασώθηκαν ακέραια έργα τους, αλλά τότε γνώριζαν μεγάλες επιτυχίες.

Ήταν δύσκολο, λοιπόν, για έναν νέο ποιητή να καθιερωθεί ανάμεσα σε τόσους καλά δοκιμασμένους ανταγωνιστές. Επιπλέον, ο Ευριπίδης δεν περιοριζόταν στο να κερδίσει απλώς μια θέση ανάμεσα στους άλλους δραματουργούς ακολουθώντας δοκιμασμένες μεθόδους. Προτίμησε διαφορετικούς τρόπους κα ιδέες. Έγινε ο νεωτεριστής της τραγωδίας. ‘Όπως ήταν φυσικό, η πρωτοτυπία του αντιμετώπισε την συντηρικότητα και τις προκαταλήψεις των συγχρόνων του, προκαλώντας άλλοτε την χλεύη και άλλοτε την απόρριψη, πράγμα που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, παρά τη μεγάλη συγγραφική του παραγωγή, κέρδισε πρώτο βραβείο σε θεατρικούς αγώνες μόνο μία φορά. Μετά το θάνατό του, όμως, έγινε και παραμένει ο πιο δημοφιλής από τους τρεις τραγικούς. Είναι ο δραματουργός με την μεγαλύτερη επιρροή στο θέατρο του καιρού του αλλά και στην μεταγενέστερη ευρωπαϊκή θεατρική παραγωγή.

Ο Ευριπίδης, αναλύει την ανθρώπινη φύση, τα ένστικτά της, τα πάθη της, τα κίνητρά της με ρεαλισμό. Αμφιβάλλει, ανησυχεί, αναρωτιέται για τα πάντα, χωρίς να εξαιρεί το αλάνθαστο των θεών και των παλιών ηθικών αρχών.

Από τα 90 έργα που έγραψε, υπάρχουν ακέραια μόνο τα 19, ένα σατυρικό δράμα «Ο Κύκλωψ» και 18 τραγωδίες. Τα κυριότερα είναι: 1) Ηλέκτρα, 2) Ιφιγένεια εν Ταύροις, 3) Ιφιγένεια εν Αυλίδι, 4) Τρωάδες, 5) Ελένη, 6) Μήδεια κ.λ.π.

Εν κατακλείδι, τα χαρακτηριστικά των τριών μεγάλων τραγικών, μπορούν να περιγραφούν συνοπτικά ως εξής:

Ο Αισχύλος είναι ο δραματουργός των μεγάλων και θείων αρχών. Τα έργα του διακατέχει η έννοια της σταθερής και τιμωρού θείας Δίκης. Ο Σοφοκλής παριστά τους μεγάλους ανθρώπινους χαρακτήρες. Για τον Σοφοκλή ο άνθρωπος είναι κυρίαρχος της μοίρας του. Ο Ευριπίδης αναλύει την ανθρώπινη φύση με ρεαλισμό.

The teaching of Quran

ظهور الأسلام و نزول الوحي و القرآن علي الرسول الكريم
 

The Quran addresses itself to the universe and shows tolerance to the "AHL ALKITAB" (the Jews and Christians), as long as they are trully devoted to the teachings of the Bible, and this because the Word of God is One in all His books, i.e. the Old and the New Testaments and the Quran. All of these books address themselves to the universe and not a minority of races. The following Quranic passage is characteristic Al Maida: The Table:

In the name of Allah, most Gracious and Merciful 

And nearest among them in love

to the Believers wilt thou

Find those who say

"We are Christians"

Because amongst these are

Men devoted to learning

And men who have renounced

the World, and they

are not arrogant

The Quran, first professes the perfect faith

"Al Shahadah", the prayers I believe in Islam: La illaha illa Allah Muhammed rasul Allah
meaning that: there is no other God except God, Mohammed is God's delegate

and then goes on to teach the new institutions (asceticism, regular praying, fasting throughout the month RAMADAN, Al zakah - holy tax, the holy pilgrimage in Mecca) of a) praying, b)fasting, c)Zakah - the holy tax of 2.5% of the annual income of the rich to the benefit of the poor, d) doing on a pilgrimage to Mecca (for those who could afford it) e) marriage, divorce, inheritance and in general, it defines the changes in economic, social, political and moral institutions. What should be emphasixed is that the Quranic teaching apart from moral and religious doctrines, uses the skeptical method, which causes the reader to see, to think, to meditate and to investigate the Universe, God's gift, energy sources and all other graces of God. This method constitutes the foundation of Islamic teaching.

The following phrase is found in the Quran:

"Only Scientists are excellent devouts". The greatest emphasis of all is given precisely on this matter in the Quran, which makes use of numerous scientific terms and provides scientific speculation. By means of its skeptical method, the Quran stimulate meditation upon Destiny, God's justice and will, human responsibility, self-government etc. A philosophical terminology of Logic is used in it, such as mind, intellect, the aesthetic, dialectics, proof and others. It extols moderation of virtue as the excellent of moderations etc. It should be noted that the Quran reflects the culture of that time which was then international. This is proven by the fact that almost a thousand years before the appearance of Islam, the privilege of representing a culture with an international character was a privilege of the older continents, when Alexander the Great put his unionist movement into practice to various people. Then Hellenism dominated the world with the form of a mixture of civilisations that flourished for centuries. During the Byzantine era it was weakened but its torch was still burning in the East. Thus this international spirit will be reborn in Islamism and through it it will illuminate the whole Europe. It is therefore implied that the Quran is not simply any written text but a collection of mental treasures. It is an inexhaustible source of stimulation. It does not contend itself with providing justifications only, but also seeks to find the inaccessible truth of the visible and invisible world.

The Quran is comprehensible by uneducated people as well whereas at the same time the learned men come across questions to be answered after deep speculation. This could be the reason why it is regarded as the starting point of Islamic letters that virtually reflect the international spirit. These texts are approachable to everyone. There are not, however, enough Greek studies that analyse Islam as a unionist movement, such as the ones of Achnaton, Alexander the Great, Jesus Christ and other important unionists in history. The Islamic unionist movement that started as a spiritual one but ended up being a liberating one constitutes the main cultural vehicle of Islamism.

By teaching the Quran, Mohammed (P.B.U.H.) managed before his death -632 AD- to unite all the Arab races in one powerful country, having Medina as its political capital city and Mecca as its religious one. The mosque was not only a place to pray. It was at the same time a house of government, a parliament, a school and a court. The Quranic text was vibrant in the hearts of muslims as a prayer and as a way of life as well. To have knowledge of the Quran proved a muslim Arab's adequacy with regard to education and formation.

The prophet Mohammed (P.B.U.H.) struggled to defend Arabia started from Mecca, when he sent some unarmed, persecuted followers of his to Ethiopia as immigrants. In Medina however and from 622 AD onwards, Mohammed's (P.B.U.H.) followers were a lot and capable of defending themselves and repelling the assaults of the Jews and the pagans inhabitants of Mecca. In 6 years the muslims defeated their enemies, conquered Mecca and united the races of central Arabia. The immigrant muslims returned to Medina safe and sound and settled there.

In a peaceful environment now, the teaching of writing and of foreign languages was established under Muhammed's encouragement. He also started to send delegations to the Emperor of Byzantium, Herakleios, the King of Persia, Chosroi, to Makuka in Egypt, the King of Ethiopia, the Arabic tribe chiefs of Byzantium and those of Persia. The content of Mohammed's letter was a call to the One and Only God, the Creator, the Omnipotent and Pantocrator. This was also a invitation for reconciliation and peace among the nations, as well as declaration that the Arabs were now Muslims, i.e. devoted to the One and Only and Omnipotent God and that they were also equal to other people and not their slaves any longer. The Arabic tribal chiefs of Byzantium as well as Chosroi, the King of Persia, killed the muslim delegates. On the contrary, the Emperor of Byzantium, Herakleios, and other leaders (of Egypt, Ethiopia and the tribal chiefs of Persia) responded to Muhammed (P.B.U.H.) positively.

Professor Dr. Amin A. Ezeldin

Seville: The first Arabic & Islamic Civilisation in Western Europe

اشبيلية: اول حضارة عربية و أسلامية في اوروبا 

Seville is the first capital city of a Western European country in which the Arts and the Arabic civilisation found ground to throw new roots and grow. The Arabs founded a University in Seville, where the knowledge of the world was collected, classified and taught by erudite Arab masters, before any other similar attempt in any other European country was made.

By means of this admirable work, these men managed to free the Greek- Arabic spirit from the East and acquaint it with Western Europe. The first great Neoplatonic School, built around 900 AD, declared its loyalty to the teachings of the great philosopher  Empedocles and paved the way to a spiritual continuation in time. Thus is Seville of the 8th century and also in Cordoba, where the arab master Ibn Messara taught, the teachings of EMpedocles were heard for the first time. Besides, other sciences and arts such as Chemistry, Physics, Astronomy, Mathematics Theory and Medicine began to spread from Seville to other Spanish and European cities.

Seville was initially regarded as an unimportant Roman city by the ARabs but around 1248 AD when it gradually fell into Christian hands, it had already evolved into a big artistic and commercial center, spiritually advanced where the Greek Arabic thought flourished. The advancement was uprecedented in Europe, and immensely important for the history of Western Europe in the Middle Ages but above all, it constituted a rich source for Renaissance.

A special and particularly gifted physiognomy was Averrois (1126 - 1198), IBN RUSHD. He was an Arabic forensic surgeon and a philosopher of Cordoba, who recapitulated the total of the Greek-Arabic philosophy and Aristotelism, in particular. He was a theologian, a physician and a jurist but above all he was a professed Aristotelist, to whom not only the preservation of the complete works of Aristotle, but also the correct interpretation of it, as well as the spreading of Aristotelian teaching over Europe, are attributed. This made Dante say "AVERROIS CHE I GRAND COMENTO FEC" , Canto IV. Averrois set the foundation stone of European philosophy after his works were translated into Latin. It is certain, of course, that a lot of Arabic historians, scientists and scholars left and inexhaustible amount of treasures behind them in Spain. In the library of Escorial in Spain one can still find papyrus and parchments of the Arabs and this has proved to be an invaluable source for a spiritual development in the Mediterranean.

Among the Arabic sources of Spain, the ones that were considered important were those of Dioscurides (phytology), the Spanish Paulus Orosius (Historia Adversus Paganos) who has written history up to the time of Honorius and Sofronius (St. Jerome, till 420 AD). The caliph Nassir had asked Roman-Constantine to send a translator to Cordoba, because there were no scholars that did translation work in Spain. Thus the monk Nikolaos arrived in Spain and translated Dioscurides from Latin into Greek. It is certain that there was scope for Latin-Arabic translation in Spain.

The translation of Baghdad of Dioscurides and others was corrected in Spain for a second time. This is the only way the excellent comprehension of the Aristotelian thought by Ibn Rushd (Averrois 1126 AD), as well as the fact that he managed to correct earlier historic texts can be explained.

As a consequence of this Greek- Latin- Arabic production the movement of the Arabic Latin translation of the Greek Arabic treasures made its appearance in Arab Spain. The Pope Silvester (999-1003 AD) was perhaps the first one that devised new symbols to replace the Arabic ones for numbers. Gerar of Tivoli, Leonardo Fibonacci, Adler of Bath, and some other Latins and Europeans started to translate the Greek-Arabic treasures from the Arabic texts. Greek scholars are interested in bridging the gap that was created in the ancient Greek texts by using Arabic texts of the first seven centuries of Islamism as a point of reference.

Nathaniel Smith maintains that the best Arabic works and books that were based on ancient Greek philosophy were in Spain in that time. The reason why the West did not get to know Ibn Khaldun and other Arabic philosophers in Spain, is that the Cardinal Kessiminis had ordered that all Arabic books should be burnt in the square of Granada, in 1499. According to the American professor, approximately a million rare books while according to other historians only 80000 were burnt. Only 261 books, which are in the Library of Escorial in Spain were saved. Consequently Seville is proven to be the first light of the Greek-Arabic Civilisation in Western Europe.

Also when the principality of the Algabites was declared as such in Sicily, in the ninth century, the Greek- Arabic civilisation flourished and continued to be alive in Sicily after the Normandic domination. Arabic sources attest that Frederick II (1215-1250) flourished in Arabic studies. There were also Arabic and Latin translators that translated the Islamic texts of various sciences, one of which was Michael Scot between 1220-1236 AD.

Σεβίλλη: Ο Πρώτος Φάρος του Ελληνο -Αραβικού πολιτισμού στην Δυτική Ευρώπη

Η Σεβίλλη είναι η πρώτη πρωτεύουσα κράτους της Δυτικής Ευρώπης, στην οποία οι τέχνες και τα αραβικά γράμματα βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να ριζώσουν και να αναπτυχθούν. Προτού καν να υπάρξει μια ανάλογη προσπάθεια σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, οι Άραβες στην Σεβίλλη ίδρυσαν πανεπιστήμιο, στο οποίο οι γνώσεις της τότε εποχής συγκεντρώθηκαν, ταξινομήθηκαν και διδάχθηκαν από πεφωτισμένα αραβικά πνεύματα.

Με τούτη την θαυμαστή δραστηριότητα κατάφεραν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι να αναμίξουν και να μεταφέρουν το ελληνοαραβικό πνεύμα από την Ανατολή στην Δυτική Ευρώπη. Και ένα πρώτο δείγμα πνευματικής συνέχειας μέσα στο χρόνο έχουμε την δημιουργία, γύρω στα 900μ.Χ., της πρώτης μεγάλης Νεοπλατωνικής Σχολής, να ακολουθεί τα διδάγματα του μεγάλου Εμπεδοκλή. Έτσι, στην Σεβίλλη τον 8ο αιώνα διδάχθηκαν για πρώτη φορά τα περί του Εμπεδοκλή, αλλά και στην Κόρδοβα, που δίδασκε ο Άραβας Ιμπν Μεσάρρα. Εξ’ άλλου διάφορες επιστήμες και τέχνες, όπως: η Χημεία, η Φυσική, η Αστρονομία, τα Μαθηματικά σαν θεωρία και η Ιατρική άρχισαν να διαδίδονται από την Σεβίλλη στις ισπανικές και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Η Σεβίλλη θεωρήθηκε από τους Άραβες ως μια ασήμαντη ρωμαϊκή πολιτεία, αλλά ως το 1248μ.Χ. που αρχίζει η πτώση της σε χριστιανικά χέρια, είχε εξελιχθεί σε μεγάλο εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο στο οποίο άνθισε η ελληνο-αραβική σκέψη και η πνευματική πρόοδος. Η άνθιση αυτή ήταν πρωτοφανής για τον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και ιδιαίτερης σημασίας για την ιστορία της Δυτικής Ευρώπης κατά τον Μεσαίωνα ,αλλά κυρίως αποτέλεσε πηγή για την Αναγέννηση.

Ιδιάζουσα και πολυτάλαντη φυσιογνωμία υπήρξε ο Αββερόης (1126-1198), (IBN RUSHD - υιός σωφροσύνης). Άραβας ιατροδικαστής και φιλόσοφος της Κόρδοβας, που ανακεφαλαίωσε το κράμα της ελληνο-αραβικής φιλοσοφίας, κυρίως τον αριστοτελισμό. Ήταν θεολόγος, γιατρός και νομολόγος αλλά κυρίως φανατικός αριστοτελιστής στον οποίον αποδίδεται, όχι μόνο η πλήρη διάσωση του αριστοτελικού θησαυρού, αλλά και η σωστή ερμηνεία του αριστοτελικού κειμένου μαζί με την διάδοση της αριστοτελικής διδαχής στην Δυτική Ευρώπη, ώστε ο DANTE να πει: “AVVEROIS CHE I GRAND COMENTO FEC”, CANTO IV. Ο Αββερόης τοποθέτησε το θεμέλιο λίθο της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας μετά την μετάφραση των έργων του στα λατινικά. Βέβαια αναρίθμητοι Άραβες ιστορικοί, επιστήμονες και λόγιοι άφησαν στην Ισπανία ανεξάντλητο θησαυρό, με αποτέλεσμα στη βιβλιοθήκη της ESCORIAL της Ισπανίας να υπάρχουν μέχρι σήμερα πάπυροι και περγαμηνές των Αράβων που αποτέλεσαν πολύτιμη πηγή για την ανάπτυξη των μεσογειακών γραμμάτων.

Στις αραβικές πηγές της Ισπανίας ενδιαφέρθηκαν με ζήλο για τα βιβλία του Διοσκουρίδη (φυτολογία), του Ισπανού PAULUS OROSIUS (HISTORIA ADVERSUS PAGANOS ), ο οποίος κατέγραψε την Ιστορία μέχρι την εποχή του Θεοδοσίου Β΄ και έζησε την εποχή του Ονωρίου και του Σωφρονίου (ST. JEROME : χρονικά μέχρι το 420μ.Χ.). Επειδή δεν υπήρχαν στην Ισπανία μέχρι τότε λόγιοι μεταφραστές από τα ελληνικά, ο Χαλίφης NASSIR παρακάλεσε τον Ρωμανό να στείλει στην Κόρδοβα βυζαντινό μεταφραστή. Έτσι ο μοναχός Νικόλαος έφθασε στην Ισπανία και μετέφρασε τον Διοσκουρίδη από τα ελληνικά στα λατινικά. Ήταν πρόσφορη στην Ισπανία η λατινοαραβική μετάφραση.

Με αυτόν τον τρόπο η ανατολική μετάφραση (της Βαγδάτης) του Διοσκουρίδη και άλλων διορθώθηκε άλλη μια φορά στην Ισπανία, διαφορετικά δεν εξηγείται η άριστη κατανόηση του αριστοτελικού κειμένου από τον IBN RUSHD (ΑΒΒΕΡΟΗ 1126μ.Χ.) της Κόρδοβας. Καθώς και το γεγονός ότι ο IBN KHALDUN κατόρθωσε να διορθώσει προγενέστερα ιστορικά συγγράμματα.

Ως επακόλουθο λοιπόν της ελληνολατινοαραβικής αυτής κινήσεως εμφανίστηκε στην αραβική Ισπανία το κίνημα της αραβολατινικής μετάφρασης του ελληνοαραβικού θησαυρού. Ο Πάπας SILVESTER (999-1003μ.Χ.) ίσως ήταν ο πρώτος που μετέφρασε τους αραβικούς αριθμούς. Ο GERAR OF TIVOLI, o LEONARDO FIBONACCI, o ADLER OF BATH και πολλοί άλλοι Λατίνοι και Ευρωπαίοι άρχισαν από τον 11ο αι. να μεταφράζουν τον ελληνοαραβικό θησαυρό από το αραβικό κείμενο. Μέχρι σήμερα Έλληνες Ακαδημαϊκοί ενδιαφέρονται να γεφυρώσουν χάσματα που δημιουργήθηκαν στα αρχαία ελληνικά κείμενα από τα αραβικά των πρώτων επτά αιώνων του ισλαμισμού

Ο NATHANIEL SMITH υποστηρίζει ότι τα καλύτερα αραβικά έργα και βιβλία που στηρίζονταν στην ελληνική φιλοσοφία βρίσκονταν στην Ισπανία την εποχή εκείνη. Ο λόγος δε που δεν γνώρισε η Δύση τον ΙΒΝ ΚΗΑLDUN και άλλους άραβες φιλοσόφους, δια μέσω της Ισπανίας, ήταν ότι ο Καρδινάλιος Κεσσιμίνης διέταξε να καούν όλα τα αραβικά βιβλία το 1499 στην πλατεία της Γρανάδας. Σύμφωνα με τον αμερικανό καθηγητή, κάηκαν περίπου ένα εκατομμύριο σπάνια βιβλία, ενώ σύμφωνα με άλλους ιστορικούς κάηκαν μόνο 80.000. Από τη καταστροφή αυτή διεσώθησαν μόνον 261 βιβλία τα οποία φυλάσσονται στην βιβλιοθήκη της ESCORIAL της Ισπανίας.

Επομένως μπορεί να διαπιστωθεί αναμφισβήτητα ότι η Σεβίλλη αποτέλεσε τον πρώτο φάρο του Ελληνοαραβικού Πολιτισμού στην Δ. Ευρώπη.

Επίσης στην Σικελία, όταν ανακηρύχθηκε το αραβικό πριγκηπάτο των Αλγαβητών στις αρχές του 9ου αι. και επεκτάθηκε στην Ιταλία η αραβική διοίκηση, ο ελληνοαραβικός θησαυρός άνθισε και συνεχίστηκε ζωντανός στην Σικελία μετά την νορμανδική κυριαρχία. Αραβικές πηγές αναφέρουν τον FREDERICK II (1215-50) που ευδοκίμησε στις αραβικές γνώσεις. Υπήρχαν και μεταφραστές Άραβες και Λατίνοι, που μετέφρασαν τα ισλαμικά γράμματα διαφόρων επιστημών, ένας εκ των οποίων ήταν ο MICHAEL SCOT, μεταξύ των ετών 1220-1236μ.Χ.